Pierwszy szpital zorganizowany przez samorząd miejski Bydgoszczy powstał w 1836 r. w przejętym przez władze pruskie budynku dawnego klasztoru sióstr klarysek przy ul. Gdańskiej (obecnie Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, ul. Gdańska 4). Rozwiązanie traktowano jako tymczasowe. Szybki rozwój miasta nakazywał budowę znacznie większego, nowego obiektu. Miał powstać w 1910 r. Jednak dopiero władze polskie podjęły taką decyzję. Wstępne ustalenia zapadły w 1925 r. Stutysięcznemu już miastu niezbędny był szpital znacznie większy, wielospecjalistyczny, co najmniej 400 łóżkowy (stary przy ul. Gdańskiej miał 70 łóżek). Inicjatywę budowy bardzo aktywnie wspierało środowisko lekarskie, zwłaszcza dyrektor starego szpitala dr Edward Soboczyński, ordynator oddziału chirurgicznego dr Zygmunt Dziembowski i kierujący oddziałem wewnętrznym i pracownią radiologiczną dr Antoni Tomicki. Dla władz miejskich podjęcie ostatecznej decyzji było trudne przede wszystkim z uwagi na niedostatek środków niezbędnych przy realizacji tak ambitnego zadania. Do 1927 r. trwały przygotowania. Wpierw delegacja udała się do Niemiec i Holandii, aby zapoznać się tam z nowoczesnym budownictwem szpitalnym. Trudności i różnice poglądów wyłoniły się przy lokalizacji inwestycji. Ostatecznie wybrano teren poza miastem na Skrzetusku na kilkunastomorgowej działce uzyskanej od właściciela ziemskiego Augusta Hempla. Jednocześnie ogłoszono konkurs architektoniczny na projekt szpitala. Wygrał zespół z Warszawy. Z propozycji tej jednak zrezygnowano, bo przewidywała budowę w systemie pawilonowym, co w sposób znaczący zwiększało koszty.
Dalsze prace przeprowadzono we własnym Wydziale Budownictwa Nadziemnego. Głównym projektantem został radca miejski inż. arch. Bogdan Raczkowski. Dokumentacje wykonał zespół pod kierownictwem arch. bud. Kazimierza Skicińskiego. W dniu 23 lutego 1928 r. Rada Miejska uchwaliła: wybudować szpital miejski przypuszczalnym kosztem 6.400.000 zł, który pokryje się częściowo z pożyczki, a częściowo funduszami miasta. W lipcu 1928 r., po poświęceniu kamienia węgielnego, prace ruszyły. Wykonawcą było Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjno – Budowlanych Antoniego Jaworskiego z Bydgoszczy. Budynek wzniesiono w stanie surowym w ciągu dwóch sezonów budowlanych w latach 1928 – 1929. Potem prace ulegały spowolnieniu. W 1930 r. prawie ustały. Sprawiły to kłopoty finansowe Zarządu Miejskiego. Bydgoszcz została również dotknięta skutkami wielkiego kryzysu światowego. Trudności udało się pokonać dopiero w 1934 r. dzięki zaciąganym pożyczkom bankowym. Wreszcie 13 grudnia 1937 r. nastąpiło uroczyste otwarcie jednak tylko skrzydła zachodniego i części centralnej. Wschodnie jeszcze kilka lat pozostało nieczynne w stanie surowym. Na razie 250 łóżek rozmieszczono w oddziałach: laryngologicznym dyrektora i ordynatora dr. Edwarda Sobczyńskiego, wewnętrznym dr. Antoniego Tomickiego, chirurgicznym dr. Zygmunta Dziembowskiego i ginekologiczno – położniczym dr. Józefa Krzymińskiego. Dzięki pozyskanym z Poznania dwom wybitny specjalistom, powstały też dwa całkiem nowe oddziały: ortopedyczny doc. dr. Wiktora Degi i okulistyczny dr. Pawła Chojnackiego.
W okresie okupacji hitlerowskiej do sierpnia 1940 r. Szpital Miejski pełnił funkcję wojskowego lazaretu polowego. Potem stał się ponownie lecznicą cywilną, obsadzoną przez delegowanych z Gdańska lekarzy niemieckich i przyjął nazwę – Siegfried Staemmler Krankenhaus. Dr Staemmler był przedwojennym bydgoskim lekarzem, który zginął w tragicznych okolicznościach we wrześniu 1939 r. W tym czasie uruchomiono częściowo skrzydło wschodnie. Po wyzwoleniu do pierwszych miesięcy 1946 r. szpital zajmowało głównie wojsko. Dla oddziałów cywilnych przeznaczono znacznie mniejszą część. Pełne uruchomienie skrzydła wschodniego w kolejnych latach, pozwoliło na stopniowe zwiększanie ilości łóżek od 320 w 1946 r. do 650 w 1948 r. Potem, przy coraz większym zagęszczaniu, było ich ponad 800 w 22 oddziałach specjalistycznych. Kilkakrotnie zmieniała się podległość organizacyjna. W latach 1945-1951 lecznica przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 9 podlegała Magistratowi jako Szpital Miejski. W okresie 1951-1958 była Szpitalem Wojewódzkim, w 1958 r. wróciła pod zarząd miasta jako Szpital Ogólny nr 1, by w 1973 r. stać się ponownie Szpitalem Wojewódzkim. Na podstawie uchwały Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 28 stycznia 1953 r. patronem szpital został wybitny polski laryngolog dr Antoni Stanisław Jurasz.
Pod koniec lat sześćdziesiątych rozpoczęły się dyskusje na temat możliwości powołania akademii medycznej w Bydgoszczy. Lekarze szpitala im. dr. A. Jurasza zamierzenia te aktywnie wspierali. Obok codziennej pracy usługowej, angażowali się również naukowo, otwierali przewody doktorskie i habilitacyjne. Do 1970 r. czterech uzyskało stopnie doktora habilitowanego: okulistka Elżbieta Rusin, neurolog Napoleon Baniewicz, laryngolog Zygmunt Ukleja i patomorfolog Jan Domaniewski. Dwudziestu otrzymało stopnie doktora nauk medycznych. Z dniem 1 września 1975 r., Minister Zdrowia i Opieki Społecznej powołał Filię Akademii Medycznej w Gdańsku z Oddziałem Zamiejscowym Wydziału Lekarskiego. Jednocześnie utworzono w Bydgoszczy 19 klinik i zakładów, większość w Szpitalu im dr. A. Jurasza. Przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 9 powstała I Klinika Chorób Wewnętrznych i Alergicznych doc. Bogdana Romańskiego, II Klinika Chorób Wewnętrznych doc. Edmunda Nartowicza, Klinika Chirurgii dr. Kazimierza Krejczego, Klinika Chirurgii Dziecięcej dr Danuty Dębickiej-Małkowskiej, Klinika Położnictwa i Chorób Kobiecych doc. Jerzego Łukasika, Klinika Chorób Oczu doc. Elżbiety Rusinowej, Klinika Laryngologiczna doc. Zygmunta Uklei, Klinika Neurologii doc. Romana Mazura, Klinika Ortopedii dr. Władysława Miodońskiego, Klinika Neurochirurgii dr. Władysława Malukiewicza oraz Zakład Patomorfologii doc. Jana Domaniewskiego i Zakład Radiologii doc. Zdzisława Boronia.
Na razie powstała Filia Akademii Medycznej w Gdańsku. Dla pełnej samodzielności bydgoskiej uczelni niezbędne były zakłady teoretyczne (m. in. anatomii, histologii, biologii i chemii) i odpowiednio wyposażona baza kliniczna. Uznano, że funkcję szpitala klinicznego może pełnić Szpital im. dr. A. Jurasza. Konieczna była jednak znaczna rozbudowa i modernizacja. Przeprowadzano ją, głównie kosztem budżetu wojewódzkiego, w latach 1975-1989. W roku 1977, jako pierwszy oddano do użytku budynek Zakładu Patomorfologii, Medycyny Sądowej i Farmakologii. Sam główny gmach szpitala, na czas modernizacji w latach 1980-1989 zamknięto, a kliniki zakłady przeniesiono czasowo do nowego Szpitala XXX –lecia PRL (obecnie Szpital Uniwersytecki im. dr. J. Biziela przy ul. Kornela Ujejskiego 75). W tym okresie zapadały ostateczne, bardzo ważne decyzje. W dniu 21 lipca 1984 r. Sejm podjął uchwałę o powołaniu Akademii Medycznej w Bydgoszczy, a Minister Zdrowia zatwierdził utworzenie z dniem 1 stycznia 1985 r. Państwowego Szpitala Klinicznego (PSK). Na początku 1989r. ukończono prace modernizacyjne w Szpitalu im. dr. A. Jurasza. Uroczyste otwarcie nastąpiło w dniu 21 kwietnia 1989r. W skład PSK weszły: Klinika Neurologii prof. Romana Mazura, Klinika Kardiologii i Chorób Wewnętrznych prof. Edmunda Nartowicza, klinika Chirurgii Ogólnej i Naczyń prof. Zygmunta Mackiewicza, Klinika Ortopedii doc. Władysława Miodońskiego, Klinika Chorób Oczu prof. Józefa Kałużnego, Klinika Otolaryngologii prof. Stanisława Betlejewskiego, Klinika Neurochirurgii dr. n. med. Jarosława Budzbona, Klinika Urologii dr. n. med. Ferdynanda Tylocha, Klinika Anestezjologii prof. Zdzisława Kruszyńskiego, Oddział Kliniczny Chirurgii Szczękowej dr n. med. Jadwigi Jagodzińskiej, Zakład Radiologii prof. Zdzisława Boronia, Zakład Mikrobiologii prof. Zenona Dudziaka, Zakład Patomorfologii prof. Jana Domaniewskiego i Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej dr. n. med. Joachima Kassiana. Do PSK włączono również Klinikę Chorób Skórnych i Wenerycznych przy ul. Karola Kurpińskiego 5 kierowaną przez prof. Zenona Gwieździńskiego.
Po powrocie do obiektów przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 9, Szpital im. dr. A. Jurasza, już jako Państwowy Szpital Kliniczny, nadal się rozwijał i wzbogacał aparaturowo. 15 października 1990 r. otwarto pierwszą w regionie Pracownię Tomografii Komputerowej. W grudniu 1996 r. powstała pierwsza w województwie Pracownia Kardiologii Inwazyjnej. Trwała nadal rozbudowa. Wznoszono nowe budynki. W jednym z nich uruchomiono w 1997r. Zespół Poradni Przyklinicznych. W następnym roku oddano do użytku Pracownię Rezonansu Magnetycznego. Również w 1998 r., rozpoczęła działalność Klinika Kardiochirurgii pod kierownictwem prof. Mariana Śliwińskiego i dr. Maurycego Missimy oraz Klinika Nefrologii i Nadciśnienia Tętniczego prof. Jacka Manitiusa. Kolejne to Klinika Rehabilitacji dr. hab. Jana Talara (1999 r.), Oddział Kliniczny Chirurgii Plastycznej dr Marii Czternastek (2000 r.), Klinika Transplantologii dr. hab. Zbigniewa Włodarczyka (2000 r.) i Klinika Endokrynologii i Diabetologii dr. hab. Romana Junika (2000 r.). W 2001 r. oddano do użytku zlokalizowany przy szpitalu wieżowiec, przeznaczony pierwotnie dla administracji. Przeważyły potrzeby lecznicze. Na poszczególnych kondygnacjach rozmieszczono Klinikę Geriatrii prof. Kornelii Kornatowskiej, przeniesioną ze Szpitala im. dr. J. Biziela, Klinikę Pediatrii Alergologii i Gastroenterologii prof. Mieczysławy Czerwionki-Szafarskiej i Klinikę Pediatrii Hematologii i Onkologii prof. Mariusza Wysockiego z Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego. Wcześniej, w 1996r. w skład PSK weszła również Klinika Psychiatrii prof. Aleksandra Araszkiewicza, zlokalizowana w budynku przy ul. Karola Kurpińskiego 19.
Po dwudziestu latach działalności nastąpiły istotne zmiany organizacyjne. Zgodnie z Ustawą z dnia 8 października 2004r. Akademia Medyczna im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy została włączona do Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, jako Collegium Medicum, a Szpital im. dr. A. Jurasza, budowany jako miejski, stał się po 67 latach Szpitalem Uniwersyteckim.
Opracowanie lek. med. Mieczysław Boguszyński na podstawie własnej książki „Od warsztatu balwierskiego do szpitala klinicznego – Z kart bydgoskiego lecznictwa”.